தோட்டத் தொழிலாளர்களின் வேதனத்தை தீர்மானிக்க புதிய நடைமுறை தேவை

இந்த நாட்டின் அந்நிய செலாவணி சேமிப்புக்கு முதுகெலும்பாக விளங்கும் மலையகத் தோட்டத் தொழிலாள ரின் சம்பளப்பிரச்சினை தீர்க்கப்படாமல் தொடர்ந்தும் இழுபறிப்படுகின்றது.

இப்பத்தி எழுதப்படும் சமயத்திலும் நேற்று மாலை யும் இவ்விடயம் தொடர்பாக தோட்ட முதலாளிமார் சம் மேளனத்துக்கும் கூட்டு ஒப்பந்த தொழிற்சங்கங்களின் பிரதிநிதிகளுக்கும் இடையில் மூன்றாவது சுற்றுப் பேச் சுகள் நடைபெற ஏற்பாடாகியிருந்தன.
முதல் இரண்டு சுற்றுப் பேச்சுகளும் இணக்கம் காணப் படாமல் முடிவுற்ற நிலையில் நேற்று மூன்றாவது சுற்றி லும் உடனடியாகவே தீர்க்கமான இணக்கமான முடிவு எட் டப்படுவதற்கான வாய்ப்புகள் குறைவாகவே இருந்தன என்று நேற்று முற்பகலில் பேச்சுக்கு முன்னர் கூறப்பட்டது.

எது எப்படியென்றாலும் எதிர்வரும் 15 ஆம் திகதிக்குள் அடுத்த நான்கு நாள்களுக்குள் இவ்விடயத்தில் ஏதே னும் ஒருமுடிவு வந்துவிடும் என்று தாங்கள் நம்புகின்றார் கள் என மேற்படி பேச்சுகளில் பங்குபற்றும் தொழிற்சங்கப் பிரதிநிதி ஒருவர் குறிப்பிட்டிருக்கின்றார்.
இலங்கையில் வறுமை நிலை உயர்வாக உள்ள பிரதேசம் மலையகமே. அந்தப் பிரதேசத் தோட்டத் தொழிலாளர்களே இலங்கையில் அதிகம் பின்தங்கிய மக்களாக உள்ளனர் என்பது உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி. நாடு முழுவதும் வறு மையின் வீதம் 14 ஆக இருக்க மலையகத்தில் மட்டும் அது 34 வீதமாக உயர்ந்து நிற்கின்றது.

உண்மையில், இலங்கையில் அபிவிருத்தியும், உதவியும், ஊக் குவிப்பும் விரைந்து வழங்கப்பட வேண்டிய பிரதேசமாக மலையகமே உள்ளது. ஆனால் அந்த மக்களின் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் அடிப்படை வேதனம் குறித்துக் கூட எவரும் சிந்திக்கின்றவர்களாக அக்கறை காட்டுபவர்களாக இங்கு இல்லை என்பதே உண்மை.

இப்போது சுமார் 4 லட்சத்து 50 ஆயிரம் தோட்டத் தொழி லாளர்களின் சம்பளம் பற்றிய விடயம் பெரும் சர்ச்சையாக உருவாகி இழுபடுகின்றது. 2007 இல் அவர்களின் நாள் சம் பளம் சுமார் இருநூறு ரூபாவாகத் தீர்மானிக்கப்பட்டு கூட்டு ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டது. அந்த ஒப்பந்தத்துக்கான செயற் காலம் காலாவதியாகி சுமார் ஆறு மாதங்கள் கடந்து விட்டன. இன்னும் கூட வெறும் இரு நூறு ரூபா நாள் சம்பளத்துடன் அவர்கள் கையேந்தி அவலப்படும் நிலைமை நீடிக்கின்றது. இத்தகைய சொற்ப வேதனத்துடன் அவர்களைப் பணிக்கு அமர்த்தி இழுத்தடிப்பது அநியாயத்திலும் அநியாயமாகும்; அக்கிரமத்திலும் அக்கிரமமாகும்.

இந்த மலையக மக்களுக்கு உரிய காலத்தில் உரிய வேதன உயர்வை பெற்றுத்தர முடியாத, பெற்றுத்தர வக் கற்ற இந்தக் கூட்டு ஒப்பந்த முறையால் அந்த மக்களுக்கு என்ன பயன்? இப்படி மலையக மக்களின் அடிப்படைப் பிரச் சினைக்கு உரிய காலத்தில் உரிய முறையில் தீர்வு காண் பதற்கான வாய்ப்பை வழங்காத இந்தக் கூட்டு ஒப்பந்த முறைமை இனியும் தொடரத்தான் வேண்டுமா? என்ற கேள்வி மலையக மக்களிடம் எழுவது நியாயமானதே.
அத்தோடு இத்தகைய கூட்டு ஒப்பந்த ஏற்பாடு மூலம் மலையகத் தொழிலாளர்களின் வேதனத்தைத் தீர்மானிக் கும் முறைமை குறித்து பல்வேறு விமர்சனங்களும் காட்ட மாக முன்வைக்கப்படுகின்றமை இச்சமயத்தில் கவனிக் கத்தக்கதாகும்.

ஒருசில தொழிற்சங்கங்களின் பிரதிநிதிகள் மட்டும் இப் படி வேதன அளவைத் தீர்மானிக்கும் கூட்டத்தில் பங்கு பற்றும் அதிகாரத்தைத் தம்வசம் வைத்துக்கொண்டு ஆட் டம் போடுவது நியாயமற்றது. பல காத்திரமான தொழிற் சங்கங்களின் கருத்துகளும், நிலைப்பாடுகளும் உள்வாங் கப்படாமல் ஒரு சில தொழிற்சங்கங்களின் நிர்வாகிகளி டம் முழுப் பொறுப்பும், அதிகாரமும் ஒப்படைக்கப்படுவது தவறு. அத்தகைய அதிகாரத்தைப் பெற்றுக்கொண்டவர் கள் அதை வைத்துக்கொண்டு, மலையகத் தோட்டத் தொழி லாளர்களுக்காகத் தாங்கள் போராடுவார் கள் என வெளி வேஷத்துக்குக் காட்டிக்கொண்டு, முதலாளி மாருடன் மறை வில் இணக்கத்துக்கு வந்து, பெரும் தொகையை சுருட்டிக் கொண்டு, தொழிலாளர்களைக் காட் டிக் கொடுத்து விடு கின்றனர் என்றெல்லாம் கூட முறைப்பாடுகள் கூறப்படு கின்றன.அவற்றில் உண்மை இருக்கலாம். உண்மை இல் லாமல் போகலாம்.
தொழிலாளர்கள் சார்பில் தொழிற்சங்க விடயங்களுக் காகப் பேச்சு நடத்துவது என்பது வெகு நுட்பமான விடயம்.

"நூறு பெறவேண்டுமென்றால் நூற்றியைம்பது கேட்கவேண்டும். அப்போதுதான் நூறாவது கிடைக்கும்" என் பார்கள்.

இதுபோலவே மலையகத் தோட்டத் தொழிலாளரின் வேதனமும் நாளொன்றுக்கு 450 ரூபாவாகவாவது இருக்கவேண்டும் என்றால் ஐந்நூறு ரூபாவாக அதைக் கேட்டால்தான் இழுபறிப்பட்டு, சற்றுக் கீழிறங்கி இணக்கத்துக்கு வருவார்கள். அப்படி இணக்கத்துக்கு வந்ததும் "தினசரி ஐந்நூறு ரூபாவாக வேதனம் உயர வேண்டும்" என வற்புறுத்திய தொழிற்சங்கப் பிரதிநிதிகள் இப்போது முதலாளிமார்களுடன் மறைமுக இணக்கத்துக்கு வந்து, பெரும் தொகையைக் களவாகச் சுருட்டிக்கொண்டு, விட்டுக்கொடுத்து, ஐந்நூறு ரூபாவுக்குக் குறைந்த தொகை நாள் வேதனத்துக்கு இணங்கிவிட்டார்கள் என்று எதிர ணியில் இருந்து சேற்றை அள்ளி வீசுகின்றார்கள். இப்படி இன்னொரு தரப்பில் விசனம் கூறப்படுகின்றது
கடந்த தடவையும் 2007 இலும் இப்படி மலையகத் தொழிலாளரின் வேதனம் தொடர்பான விடயத்தில் தோட்ட உரிமையாளர் சம்மேளனத்துக்கும் கூட்டுத் தொழிற்சங்கப் பிரதிநிதிகளுக்கும் இடையில் கருத்து வேற்றுமை வந்தபோது அதில் ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜ பக் ஷவே தலையிட்டு ஒரு தீர்வை ஏற்படுத்த வேண்டியவரானார்.

இந்த விடயங்களைச் சீர்தூக்கிப் பார்க்கையில் மலை யகத் தோட்டத் தொழிலாளரின் வேதனத்தைத் தீர்மானிக் கும் விடயத்துக்குத் தற்போதைய கூட்டு ஒப்பந்த நடை முறைக்குப் பதிலாகப் புதிய பொறிமுறை ஒன்று கண்டு பிடிக்கப்பட்டு நடைமுறைப்படுத்தப்படுவது அவசியம் என்பது தெளிவாகின்றது.